Serkan Akçay

“Gitmek cesaret ister ufaklık.

Sevdiklerinle arana mesafe girdi mi,

Varış limanının hiçbir anlamı kalmaz.”

Demişti giden geminin ardından Erdal Tosun.

Sonra o da gitti. Tıpkı Mustafa gibi terk etti bizi… 

Aynı şehirden, aynı sıralardan, aynı hayallerle çıktın yola. Kendin ve binlerce abin/ablan gibi heyecanla attın adımını başka bir dünyanın zehirli rüyasına. 

Aileni, dostlarını, belki sevdiğin kadını geride bırakarak ve kartal yüreğinle düştün hayallerinin peşine. Dünyanın en kalabalık ve belki de en kuralsız bir Hindistan şehrinde kalıverdin günlerce bir otel odasında. 

Gidenler bilir, zordur Hindistan’da yaşamak; nefes almak. Dayanmak zorunda bırakıldın. Koskoca 11 gün hamam böcekleriyle bir arada. Belki yemek yemedin, belki de içemedin sularını… 

Gidenler bilir, zordur Hindistan’da Hint olmadan yaşamak. 

Nihayet zorlu günler geride kalmış ve ilk adımını atmıştın lumbar ağzından yaşam mahalline. Stajyerdin. Bilmiyordun belki guardların varlığını ve nedenini gemilerde.

İngiliz sermayedarların kontrolünde saldırı düzenleyen korsanların yoğun olduğu Hint okyanusundan, Doğu Afrika bölgesindeki Cibuti’ye doğru seyreden Gannet S isimli gemide ucuz iş gücü olarak çalıştırıldın saatlerce. Çünkü sen stajyerdin. 

“Neden tank washing system ile yıkama yapmıyoruz?”, “Neden tüm tankerlerde bulunması zorunlu olan kedi devresi adını verdiğimiz makina dairesinden baş tarafa kadar uzanan sistem ile işlemi sonuçlandırmıyoruz?” Mühendislik alanında belki de çok basit cevapları olabilecek bu soruları soramazdın sen güzel kardeşim. Çünkü sen stajyerdin. Yani ucuz iş gücüydün. Çünkü sen karadakilerin her limanda bir sevgilisi olduğunu zannettiği, denizdekilerin ise “Zabit olunca sen de artist olacaksın” dediği bir insandın. 

Hoşçakal güzel kardeşim. Hoşçakal...