Erzincan’da hararetli bir toplantının ortasındayım. Telefon ısrarla kara haberi vermek için çalıyor.

“Sana kötü bir haber vereceğim, Hüseyin Ağabeyi kaybettik…”

Aklıma başka Hüseyin’ler geliyor. “Hangi Hüseyin” diyorum, karşıdaki ses “Hüseyin Günendi, kalp krizi geçirmiş, kurtaramamışlar” deyiveriyor.

İdrak edemiyorum, nasıl olur? Daha kısa zaman önce konuşmuştuk, onu var eden, çok sevdiği doğa yürüyüşlerinden ve kamplardan genel seçim sürecinde yaptığı gibi feragat edecek, hatta hep yaptığım tekliflerde yaşı fazla olmamasına karşın “Bizim kuşak artık sadece destek olmalı” demesine rağmen belediye meclisine aday olacaktı. Bu zamana kadar hep sahada koşturmuş, her imkanını ve çevresini seferber etmişti. Şimdi yine sahada olacaktı.

TİP, 20 yıldır dışında kaldığı örgütlü mücadelede Hüseyin Ağabeyi heyecanlandırmış, geçmişte yaşadığı kızgınlık ve kırgınlıkları bir kenara bırakıp ilk kez mücadeleye atılan bir gencin heyecanıyla en zorlu süreçlerde hep yanı başımızda olmuştu ve olmaya devam edecek.

Saray’ın, Gezicilere aklınca aşağılamak için kullandığı “çapulcu” ifadesi sosyal medyada kullanıcı adıydı. Bunlar gidene kadar değiştirmeyeceğim demişti…

İnsanlar genelde cüzdanında ailesinin fotoğraflarını taşır. Ben ise Metin Çulhaoğlu’nun, Ali Önder Öndeş’in, Utkan Adıyaman’nın, Rifat Doğan’ın, Hayri Erdoğan’ın yanına senin fotoğrafını ekledim, her gün sizleri gördüğümde moralim bozuk, şartlar kötü olsa dahi size verdiğimiz sözleri hatırlayıp kendime gelmek için…

Arkadaşlarının Arap Hüseyin’i, bizim Çapulcu Hüseyin Günendi ağabeyimiz… Senin yattığın yerde çiçekler yükselirken yoldaşların da mücadeleyi yükseltecek. Sen bizleri hiç incitmedin, yattığın yer de seni incitmesin…