Zafer İlken
Değerli dostlarım, bu kez yazacaklarım biraz öznel olacak. Eğer ciddiye almazsanız ‘duygusal bir anına denk gelmiş’ diye düşünüp umursamayın gitsin.
10’lu yaşlarımda Hüseyin Cevahir vurulduğunda, Deniz Gezmiş yakalandığında, Kaypakkaya işkencelerle yok edildiğinde, Kızıldere’yi, Nurhak’ı, darağaçlarını ve nice, nice, nicelerini duyduğumda yatağımda sessiz sessiz ağlayan bir çocuktum. 1978 yılında Genç Öncü üyesi oldum. Bahçelievler’de arkadaşlarımı yitirdim. Sonrasında da fikirlerimi aynı eksende korudum, savundum. Mesleki yaşantımda, elverdiğince bu fikirleri hayata yansıtmaya çalıştım. Aile ve arkadaş çevremde bu fikirleri hep korudum, kolladım, arkasında durdum. Çevremi buna göre oluşturdum. Bana yakın (aynı olmasa da) görüşleri samimiyetle savunanlarla dost oldum. İflah olmaz insanları ve dönekleri kendimden uzak tuttum, dışladım. Bu nedenlerle olsa gerek çevremde sadece güvenebileceğim insanları bıraktım, sayıları az oldu ama öz oldu.
***